Wednesday, July 9, 2014


            බක් මහේ....                    න්න මටත් අවසරය ලැබුණ අවුරුද්දට ගම් බිම් බලා පියාඹන්න. හිතුවාටත් වඩා දින ගණනකට  කලින් ම එදින උදා වී අප්‍රියෙල් මුල් සතියෙ සිටම මම ගෙදර.
පැවරුණ  මුල් ම රාජකාරිය  ගෙදොර අස් පස් කරමින් ම දවස් ගෙවෙද්දී කැවුම් කොකිස් ඉදෙන සුවඳ නහය ළඟින් එහෙන් මෙහෙන් ගියාට,මොකක්දෝ  අඩුවක් දැනුණ අවුරුද්දෙ ඇති.
ඇත්තටම ම හැන්දෑව වෙද්දී පටන් ගන්න උණ වෙඩිවල සද්දෙ කරුවල වැටෙද්දී ගම තුරාවට ඒ දවස්වල පැතිර ගියත් මට නම් ඇහුනෙ ඉඳහිට පත්තු කල රතිඤ්ඤ කරලක හඬම විතර මයි wo.
අවුරුදු නිවාඩුව ලැබුණ සැණින් ගමේ පදුරකින් හොයා ගන්න බැරි නම්, හැතැක්ම හය හතක් දුරින් ඇති මා ඔයට  පයින් ම, ගිහින් අවැසි විදියට උණ ගස් කපල, ඔයේ වතුර අඩු නම් හිතේ හැටියට නා ගෙන, උණ කොටත් කර තියන්,  ගෙදර ඇවිත් හදා ගන්න වෙඩිවල සද්දෙ මතුවෙනව හැන්දැයාමෙට තැනින් තැන.

(කැමති අයවෙත්නම් උන වෙඩි හදන හැටිත් මම කියන්නම් මෙයින් පස්සෙ);

එදා ගැනුණ උණ තවමත් ඇඟේ ඇති  මටත් හිතුන හදන්න  උණ වෙඩිල්ලක්  එදා මෙහෙමයි  අවුරුදු කැවෙ කියල කියාපන්නත් එක්ක.

 හොයා ගත්ත උණ කොටය සියල් සිරින් සපිරි නොවුනත් එයින් හැදුව වීරය වගේ මුකුත් නො දන්න අපේ උන් ඉදිරියෙ මෙහෙමයි අරහෙමයි අරකයි මේකයි කියල.

ඔය සේරම දේවල් අහවර වෙන කොට ඇත්තට  කරුවලත් වැටිල හමාරයි.


ඒ කොයි හැටි වෙතත්  කියල දීල පත්තු කරන විදිහෙ මුල් පොත  බාර දුන්න  උණ වෙඩිල්ල  ඔහොම යං කියල.

පත්තු කලේ වෙඩි දෙක තුනයි, වෙච්ච වින්නැහිය තමයි පහතින් දකින්න ලැබෙන්නෙ.
,